%CE%92%CE%91%CE%A3%CE%A3%CE%95%CE%99%CE%A3.jpg)
ΠΑΡΕ(Μ)…ΒΑΣΣΕΙΣ
Σήμερα η παρέμβασή μου αρχίζει και τελειώνει με μια «κίνηση».
Την παραχώρηση της θέσης μου σε μια «φωνή» νηφάλια και υπεύθυνη.
Δεν έχει σημασία αν συμφωνώ η διαφωνώ με όλα όσα λέει.
Σημασία έχει ότι οι προθέσεις μας ταυτίζονται και ο σκοπός είναι κοινός.
Και ότι υπάρχουν άνθρωποι με άποψη που βρίσκουν στο «βήμα» του OURBOYS
τον χώρο να την εκφράσουν.
ΗΛΙΑΣ ΒΑΣΣΟΣ
ΑΦΟΡΜΗΣ ΔΟΘΕΙΣΗΣ…
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Γερμανία. Στα 20 μου χρόνια ήρθα στην Ελλάδα για μόνιμη εγκατάσταση , δημιούργησα οικογένεια και θέλησα να δώσω στα παιδιά μου αρχές και μια φιλοσοφία για τη ζωή τους (με βάση τις αντίστοιχες που εγώ διαμόρφωσα στην δική μου ).
Τα δυό μεγάλα μου θέλησαν ν’ ασχοληθούν με τον αθλητισμό όπως ασχολήθηκα και εγώ κι’ ο πατέρας τους όταν ήμασταν νέοι.
Εδώ και 3 χρόνια η κόρη μου παίζει βόλεϊ και ο γιός μου ποδόσφαιρο.
Μέχρι και πέρσι τα παιχνίδια που έπαιζαν ήταν φιλικά. Παρά όμως τον φιλικό χαρακτήρα των παιχνιδιών έβλεπα κάποια πράγματα που μου φαίνονταν παράξενα με βάση την φιλοσοφία μου για την ζωή και την κοινωνική μου κουλτούρα.
Ομάδες να χρησιμοποιούν μεγαλύτερα παιδιά , προπονητές να φωνάζουν στα παιδιά και να διαμαρτύρονται για τα σφυρίγματα των διαιτητών και γονείς να συμπεριφέρονται σαν φανατικοί οπαδοί φωνάζοντας και χειρονομώντας.
Και όλα αυτά για τη νίκη σε κάποιο φιλικό παιχνίδι !
Φέτος η ποδοσφαιρική μας ομάδα παίζει σ’ ένα οργανωμένο ποδοσφαιρικό τουρνουά , όπου υπάρχουν κανονισμοί και είπα ότι ίσως να είναι καλύτερα τα πράγματα. Δυστυχώς έπεσα έξω . Από την ενημέρωση από το site που έχουμε καταλαβαίνω ότι συμβαίνουν τα ίδια και χειρότερα. Ενστάσεις για αντικανονικές συμμετοχές , διακοπές , διαμαρτυρίες για την διαιτησία.
Αφορμή για να γράψω μου έδωσε ένα γεγονός που συνέβη στο τελευταίο παιχνίδι μεταξύ των ομάδων Junior του Cosmos Club και του Μίλωνα.
Στο 1ο λεπτό είδα το παιχνίδι να διακόπτεται από τον βοηθό προπονητή του Μίλωνα γιατί απ’ ότι κατάλαβα δεν του άρεσε ένα σφύριγμα του διαιτητή. Για ένα τρίλεπτο έγινε ένας καυγάς με τα παιδιά των δύο ομάδων να κοιτάζουν απορημένα και κάποια φοβισμένα. Ο κύριος αυτός μίλαγε πολύ έντονα στον διαιτητή με αποτέλεσμα να του ζητήσει ο διαιτητής να βγει από το παιχνίδι αλλά εκείνος με το «έτσι θέλω» να μη φύγει από τον πάγκο.
Το παιχνίδι συνεχίστηκε και τέλειωσε και εγώ έμεινα να αναρωτιέμαι:
Γιατί στέλνουμε τα παιδιά μας να αθλούνται ? Τι θέλουμε να πετύχουν ? Να χαίρονται και να διασκεδάζουν η να κάνουν πρωταθλητισμό με κάθε τρόπο ?
Δεν είναι αρκετή η αγωνία και το άγχος τους στο σχολείο , τα φροντιστήρια , τα αγγλικά , τα γερμανικά ? Πρέπει και στο ποδόσφαιρο να τα φορτώνουμε με το άγχος των «βαθμών» ? Διαβάζουν όλη μέρα , δεν μπορούν τουλάχιστον να έχουν τον αθλητισμό σαν απόλαυση και διέξοδο από το φορτικό πρόγραμμά τους ?
Τα παιδιά πρέπει να είναι οι πρωταγωνιστές. Να χαίρονται το παιχνίδι , να πανηγυρίζουν τη νίκη ,να δέχονται την ήττα , να φεύγουν απ’ το γήπεδο φίλοι κι’ αγαπημένοι.
Ρόλος δικός μας είναι να τα βοηθήσουμε να καταλάβουν αυτό το πράγμα.
Και οι προπονητές έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη μιας και όσον αφορά το ποδόσφαιρο είναι οι «οδηγοί» τους και τις όποιες «στραβοτιμονιές» τους τις πληρώνουν τα παιδιά , διαμορφώνοντας λάθος πρότυπα.
Τα παιδιά μας πρέπει να μεγαλώσουν με αξίες και μακριά από τα κόμπλεξ που εμείς οι μεγάλοι κουβαλάμε στη ζωή μας.
Το έχουν σκεφτεί αυτό οι προπονητές – δάσκαλοι , αλλά και όλοι εμείς οι γονείς ?
ΜΠΙΡΓΚΙΤ ΦΡΙΤΖΕΝ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ
ΛΙΓΗ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΒΛΑΠΤΕΙ !
ΔΥΟ ΣΧΟΛΙΑ ΕΚΤΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΧΙΟΥΜΟΡ
1.ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ (??) …
Δεν ονειροβατούμε περιμένοντας να βλέπουμε προπονητές-παιδαγωγούς να ασχολούνται με τα παιδιά των ιδιαίτερα κρίσιμων ηλικιών (6-12 χρόνων) . Όχι ότι δεν υπάρχουν και κάποιοι που λειτουργούν με αυτή την φιλοσοφία, αλλά δυστυχώς είναι οι εξαιρέσεις.
Δεν χρειάζεται όμως να είσαι παιδαγωγός αλλά απλά νοήμων για να κατανοείς ότι η συμπεριφορά κάποιου , από τα χείλη και τις κινήσεις του οποίου κρέμονται τα παιδιά που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο (του προπονητή δηλαδή) πρέπει αν μη τι άλλο να είναι έλλογη , ψύχραιμη και ήπια. Αυτό φαίνεται να μην ίσχυσε για τον βοηθό προπονητή των Junior του Μίλωνα στο προχθεσινό παιχνίδι που έγινε στο Cosmos Club.
Χρειάστηκαν μόλις δύο λεπτά παιχνιδιού για να «αρπαχτεί» με τον διαιτητή μπροστά στα έκπληκτα μάτια των πιτσιρικάδων και να διακοπεί το παιχνίδι για δύο περίπου λεπτά. Αφορμή ? Ένα φάουλ , που για να μη χαθεί η ουσία , θα δεχτώ ότι δόθηκε ανάποδα. Αιτία ? Είχαν προηγούμενα από άλλον αγώνα.
Τι θα πει προηγούμενα αλήθεια ? Προσωπικά προηγούμενα δεν πιστεύω. Αγωνιστικά ? Δηλαδή είχε ξαναπαιχτεί το έργο και σ’ άλλο γήπεδο ?
Φάουλ κύριε προπονητά ! Και μάλιστα αντιαθλητικό με την ηθική έννοια του όρου.
Τα παιδιά δεν χρειάζονται «προστάτη» , προπονητή χρειάζονται . Να τους μάθει να παίζουν μπάλα, να νικάνε και να χάνουνε με αξιοπρέπεια, ακόμα και να διαμαρτύρονται με αξιοπρέπεια. Και κυρίως να δίνει πρότυπα συμπεριφοράς άξια μίμησης.
Και δεν γνωρίζω τις προηγούμενες επιδόσεις σας , αλλά στις εξετάσεις που δώσατε προχτές παίρνετε κάτω απ’ την βάση και μένετε στην ίδια τάξη!!
σσ: διευκρινίζουμε ότι το σχόλιο δεν αφορά τον προπονητή του Μίλωνα κ.Γιάννη Αντωνίου , αλλά τον δεύτερο(βοηθό) κύριο που καθόταν στον πάγκο.
2. ….ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ !!
Και βέβαια για να μπορούμε να κάνουμε κριτική στους άλλους θα πρέπει να κοιτάμε που και που στον καθρέφτη και να κριτικάρουμε και τον κύριο που βλέπουμε απέναντί μας.
Και το λέω αυτά γιατί αν ο κύριος που προαναφέραμε ήταν απαράδεκτος , κάποιοι από τους γονείς της δικιάς μας ομάδας τι ήταν? Τι δουλειά είχαν μετά την λήξη του αγώνα να περιφέρονται στο γήπεδο με το «σπαθί έξω απ’ το θηκάρι ?» Με ποιο δικαίωμα χρίζονται αυτόκλητοι υπερασπιστές του δικαίου μιας ομάδας για την οποία δεν έχουν καμία ευθύνη ? Δεν υπάρχει διοίκηση στο Cosmos Club ? Δεν υπάρχουν υπεύθυνοι προπονητές? Με λίγα λόγια άνθρωποι καθ’ ύλην αρμόδιοι να χειριστούν αυτές τις καταστάσεις ?
Ας μου πει κάποιος πως διαφοροποιούμαστε από μια συμπεριφορά που «αφορίζουμε» (και σωστά ως απαράδεκτη) όταν την ασκούμε και εμείς «βαφτίζοντάς» την δικαιολογημένη ?
Ναι δεκτό ότι τα παιδιά με την φασαρία που έγινε στο ξεκίνημα έχασαν τα νερά τους και κάποια ( καθόλου παράξενο , μικρά παιδιά είναι ) φοβήθηκαν ίσως.
Τα παιδιά της άλλης ομάδας δηλαδή δεν φοβήθηκαν όταν είδαν όλα αυτά που έγιναν στο τέλος ? Η αυτό δεν μας ενδιαφέρει καθόλου ?
Θα μου πείτε η ένταση , η συναισθηματική φόρτιση και άλλα «κουραφέξαλα».
Αυτοσυγκράτηση κύριοι , συναίσθηση της ευθύνης που έχουμε απέναντι στο παιδί του πρώτα απ’ όλα ο καθένας μας ,αλλά και απέναντι σ’ όλα τα παιδιά.
Όσο για μας που κάνουμε μια προσπάθεια με την συμπαράσταση πολλών γονιών του Cosmos Club ξεκαθαρίζουμε ένα πράγμα:
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΜΑΣ ΤΟ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ «ΟΠΑΔΟΙ» ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΏΝ ΜΑΣ.
ΚΑΙ Σ’ ΟΠΟΙΟΝ ΑΡΕΣΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ!!
Η.Β
Σήμερα η παρέμβασή μου αρχίζει και τελειώνει με μια «κίνηση».
Την παραχώρηση της θέσης μου σε μια «φωνή» νηφάλια και υπεύθυνη.
Δεν έχει σημασία αν συμφωνώ η διαφωνώ με όλα όσα λέει.
Σημασία έχει ότι οι προθέσεις μας ταυτίζονται και ο σκοπός είναι κοινός.
Και ότι υπάρχουν άνθρωποι με άποψη που βρίσκουν στο «βήμα» του OURBOYS
τον χώρο να την εκφράσουν.
ΗΛΙΑΣ ΒΑΣΣΟΣ
ΑΦΟΡΜΗΣ ΔΟΘΕΙΣΗΣ…
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Γερμανία. Στα 20 μου χρόνια ήρθα στην Ελλάδα για μόνιμη εγκατάσταση , δημιούργησα οικογένεια και θέλησα να δώσω στα παιδιά μου αρχές και μια φιλοσοφία για τη ζωή τους (με βάση τις αντίστοιχες που εγώ διαμόρφωσα στην δική μου ).
Τα δυό μεγάλα μου θέλησαν ν’ ασχοληθούν με τον αθλητισμό όπως ασχολήθηκα και εγώ κι’ ο πατέρας τους όταν ήμασταν νέοι.
Εδώ και 3 χρόνια η κόρη μου παίζει βόλεϊ και ο γιός μου ποδόσφαιρο.
Μέχρι και πέρσι τα παιχνίδια που έπαιζαν ήταν φιλικά. Παρά όμως τον φιλικό χαρακτήρα των παιχνιδιών έβλεπα κάποια πράγματα που μου φαίνονταν παράξενα με βάση την φιλοσοφία μου για την ζωή και την κοινωνική μου κουλτούρα.
Ομάδες να χρησιμοποιούν μεγαλύτερα παιδιά , προπονητές να φωνάζουν στα παιδιά και να διαμαρτύρονται για τα σφυρίγματα των διαιτητών και γονείς να συμπεριφέρονται σαν φανατικοί οπαδοί φωνάζοντας και χειρονομώντας.
Και όλα αυτά για τη νίκη σε κάποιο φιλικό παιχνίδι !
Φέτος η ποδοσφαιρική μας ομάδα παίζει σ’ ένα οργανωμένο ποδοσφαιρικό τουρνουά , όπου υπάρχουν κανονισμοί και είπα ότι ίσως να είναι καλύτερα τα πράγματα. Δυστυχώς έπεσα έξω . Από την ενημέρωση από το site που έχουμε καταλαβαίνω ότι συμβαίνουν τα ίδια και χειρότερα. Ενστάσεις για αντικανονικές συμμετοχές , διακοπές , διαμαρτυρίες για την διαιτησία.
Αφορμή για να γράψω μου έδωσε ένα γεγονός που συνέβη στο τελευταίο παιχνίδι μεταξύ των ομάδων Junior του Cosmos Club και του Μίλωνα.
Στο 1ο λεπτό είδα το παιχνίδι να διακόπτεται από τον βοηθό προπονητή του Μίλωνα γιατί απ’ ότι κατάλαβα δεν του άρεσε ένα σφύριγμα του διαιτητή. Για ένα τρίλεπτο έγινε ένας καυγάς με τα παιδιά των δύο ομάδων να κοιτάζουν απορημένα και κάποια φοβισμένα. Ο κύριος αυτός μίλαγε πολύ έντονα στον διαιτητή με αποτέλεσμα να του ζητήσει ο διαιτητής να βγει από το παιχνίδι αλλά εκείνος με το «έτσι θέλω» να μη φύγει από τον πάγκο.
Το παιχνίδι συνεχίστηκε και τέλειωσε και εγώ έμεινα να αναρωτιέμαι:
Γιατί στέλνουμε τα παιδιά μας να αθλούνται ? Τι θέλουμε να πετύχουν ? Να χαίρονται και να διασκεδάζουν η να κάνουν πρωταθλητισμό με κάθε τρόπο ?
Δεν είναι αρκετή η αγωνία και το άγχος τους στο σχολείο , τα φροντιστήρια , τα αγγλικά , τα γερμανικά ? Πρέπει και στο ποδόσφαιρο να τα φορτώνουμε με το άγχος των «βαθμών» ? Διαβάζουν όλη μέρα , δεν μπορούν τουλάχιστον να έχουν τον αθλητισμό σαν απόλαυση και διέξοδο από το φορτικό πρόγραμμά τους ?
Τα παιδιά πρέπει να είναι οι πρωταγωνιστές. Να χαίρονται το παιχνίδι , να πανηγυρίζουν τη νίκη ,να δέχονται την ήττα , να φεύγουν απ’ το γήπεδο φίλοι κι’ αγαπημένοι.
Ρόλος δικός μας είναι να τα βοηθήσουμε να καταλάβουν αυτό το πράγμα.
Και οι προπονητές έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη μιας και όσον αφορά το ποδόσφαιρο είναι οι «οδηγοί» τους και τις όποιες «στραβοτιμονιές» τους τις πληρώνουν τα παιδιά , διαμορφώνοντας λάθος πρότυπα.
Τα παιδιά μας πρέπει να μεγαλώσουν με αξίες και μακριά από τα κόμπλεξ που εμείς οι μεγάλοι κουβαλάμε στη ζωή μας.
Το έχουν σκεφτεί αυτό οι προπονητές – δάσκαλοι , αλλά και όλοι εμείς οι γονείς ?
ΜΠΙΡΓΚΙΤ ΦΡΙΤΖΕΝ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ
ΛΙΓΗ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΒΛΑΠΤΕΙ !
ΔΥΟ ΣΧΟΛΙΑ ΕΚΤΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΧΙΟΥΜΟΡ
1.ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ (??) …
Δεν ονειροβατούμε περιμένοντας να βλέπουμε προπονητές-παιδαγωγούς να ασχολούνται με τα παιδιά των ιδιαίτερα κρίσιμων ηλικιών (6-12 χρόνων) . Όχι ότι δεν υπάρχουν και κάποιοι που λειτουργούν με αυτή την φιλοσοφία, αλλά δυστυχώς είναι οι εξαιρέσεις.
Δεν χρειάζεται όμως να είσαι παιδαγωγός αλλά απλά νοήμων για να κατανοείς ότι η συμπεριφορά κάποιου , από τα χείλη και τις κινήσεις του οποίου κρέμονται τα παιδιά που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο (του προπονητή δηλαδή) πρέπει αν μη τι άλλο να είναι έλλογη , ψύχραιμη και ήπια. Αυτό φαίνεται να μην ίσχυσε για τον βοηθό προπονητή των Junior του Μίλωνα στο προχθεσινό παιχνίδι που έγινε στο Cosmos Club.
Χρειάστηκαν μόλις δύο λεπτά παιχνιδιού για να «αρπαχτεί» με τον διαιτητή μπροστά στα έκπληκτα μάτια των πιτσιρικάδων και να διακοπεί το παιχνίδι για δύο περίπου λεπτά. Αφορμή ? Ένα φάουλ , που για να μη χαθεί η ουσία , θα δεχτώ ότι δόθηκε ανάποδα. Αιτία ? Είχαν προηγούμενα από άλλον αγώνα.
Τι θα πει προηγούμενα αλήθεια ? Προσωπικά προηγούμενα δεν πιστεύω. Αγωνιστικά ? Δηλαδή είχε ξαναπαιχτεί το έργο και σ’ άλλο γήπεδο ?
Φάουλ κύριε προπονητά ! Και μάλιστα αντιαθλητικό με την ηθική έννοια του όρου.
Τα παιδιά δεν χρειάζονται «προστάτη» , προπονητή χρειάζονται . Να τους μάθει να παίζουν μπάλα, να νικάνε και να χάνουνε με αξιοπρέπεια, ακόμα και να διαμαρτύρονται με αξιοπρέπεια. Και κυρίως να δίνει πρότυπα συμπεριφοράς άξια μίμησης.
Και δεν γνωρίζω τις προηγούμενες επιδόσεις σας , αλλά στις εξετάσεις που δώσατε προχτές παίρνετε κάτω απ’ την βάση και μένετε στην ίδια τάξη!!
σσ: διευκρινίζουμε ότι το σχόλιο δεν αφορά τον προπονητή του Μίλωνα κ.Γιάννη Αντωνίου , αλλά τον δεύτερο(βοηθό) κύριο που καθόταν στον πάγκο.
2. ….ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ !!
Και βέβαια για να μπορούμε να κάνουμε κριτική στους άλλους θα πρέπει να κοιτάμε που και που στον καθρέφτη και να κριτικάρουμε και τον κύριο που βλέπουμε απέναντί μας.
Και το λέω αυτά γιατί αν ο κύριος που προαναφέραμε ήταν απαράδεκτος , κάποιοι από τους γονείς της δικιάς μας ομάδας τι ήταν? Τι δουλειά είχαν μετά την λήξη του αγώνα να περιφέρονται στο γήπεδο με το «σπαθί έξω απ’ το θηκάρι ?» Με ποιο δικαίωμα χρίζονται αυτόκλητοι υπερασπιστές του δικαίου μιας ομάδας για την οποία δεν έχουν καμία ευθύνη ? Δεν υπάρχει διοίκηση στο Cosmos Club ? Δεν υπάρχουν υπεύθυνοι προπονητές? Με λίγα λόγια άνθρωποι καθ’ ύλην αρμόδιοι να χειριστούν αυτές τις καταστάσεις ?
Ας μου πει κάποιος πως διαφοροποιούμαστε από μια συμπεριφορά που «αφορίζουμε» (και σωστά ως απαράδεκτη) όταν την ασκούμε και εμείς «βαφτίζοντάς» την δικαιολογημένη ?
Ναι δεκτό ότι τα παιδιά με την φασαρία που έγινε στο ξεκίνημα έχασαν τα νερά τους και κάποια ( καθόλου παράξενο , μικρά παιδιά είναι ) φοβήθηκαν ίσως.
Τα παιδιά της άλλης ομάδας δηλαδή δεν φοβήθηκαν όταν είδαν όλα αυτά που έγιναν στο τέλος ? Η αυτό δεν μας ενδιαφέρει καθόλου ?
Θα μου πείτε η ένταση , η συναισθηματική φόρτιση και άλλα «κουραφέξαλα».
Αυτοσυγκράτηση κύριοι , συναίσθηση της ευθύνης που έχουμε απέναντι στο παιδί του πρώτα απ’ όλα ο καθένας μας ,αλλά και απέναντι σ’ όλα τα παιδιά.
Όσο για μας που κάνουμε μια προσπάθεια με την συμπαράσταση πολλών γονιών του Cosmos Club ξεκαθαρίζουμε ένα πράγμα:
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΜΑΣ ΤΟ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ «ΟΠΑΔΟΙ» ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΏΝ ΜΑΣ.
ΚΑΙ Σ’ ΟΠΟΙΟΝ ΑΡΕΣΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ!!
Η.Β
