ΜΕ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Έχουμε φτάσει στα 2/3 του τουρνουά Κ.Μπουρλής και η αγωνία κορυφώνεται , ιδιαίτερα για όσες ομάδες κυνηγάνε την πρόκρισή τους στην επόμενη φάση των play-off. Επειδή το συγκεκριμένο τουρνουά βρίσκεται στην 5η χρονιά του (υπάρχει δηλ. κάποια συσσωρευμένη εμπειρία στους διοργανωτές) και επειδή ακούγονται πολλά και ψιθυρίζονται περισσότερα για τους κανονισμούς διεξαγωγής του , θα επιχειρήσουμε μια πρώτη προσέγγιση στο θέμα. Το πρώτο που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι πρόκειται για τουρνουά που μετέχουν παιδιά. Γι’αυτό ακριβώς πρώτα απ’όλα χρειάζεται να τονιστεί ότι οι κανονισμοί πρέπει να διασφαλίζουν ίσους όρους για όλους και την φιλοσοφία του «ευ αγωνίζεσθαι».
Και σαν φυσικό επακόλουθο των παραπάνω να θεσπίζουν εξ αρχής αυστηρότατες τιμωρίες για όσους με τις ενέργειές τους έρχονται σε αντίθεση με τις αρχές αυτές.
Γιατί αν εμείς οι μεγάλοι που διοργανώνουμε τα τουρνουά δεν μεριμνούμε μέσα απ’ τις διαδικασίες στις οποίες θα συμμετέχουν τα παιδιά , να αποκομίσουν την σωστή αντίληψη (ευγενική άμιλλα , fair-play, σεβασμός για τους άλλους ,επιδίωξη της νίκης αλλά όχι με κάθε μέσο και σαν αυτοσκοπό), τότε ας μου πει κάποιος γιατί τα διοργανώνουμε.
Και μη μου πείτε ότι όλοι συμφωνούμε σ’αυτά, γιατί η συμφωνία δεν αρκεί αν δεν εκφράζεται στην πράξη με όσα λέμε και κυρίως με όσα κάνουμε.
Για παράδειγμα τι σημαίνει και ποια νοοτροπία προάγει η ενέργεια να αντικατασταθεί μια ομάδα με μια άλλη με την ίδια επωνυμία στα μέσα του τουρνουά ?
Η το να εμφανίζεται ομάδα με 7 & 8 διαφορετικούς ποδοσφαιριστές που σχεδόν πάντα και «όλως τυχαίως» έχουν σωματοδομικά χαρακτηριστικά που για την συγκεκριμένη κατηγορία δημιουργούν αν μη τι άλλο προβληματισμό ?
Ποια η ανάγκη να υπάρχουν παιδιά που να αγωνίζονται σε δύο κατηγορίες ταυτόχρονα ?
Και υπάρχουν και άλλα όπως το θέμα των αντιαθλητικών κτυπημάτων (ευτυχώς είναι λίγα), του καθορισμού των εξ αναβολής παιχνιδιών , της διαδικασίας που εκδικάζονται οι ενστάσεις κλπ.
Είπαμε εξ αρχής ότι μια πρώτη προσέγγιση κάνουμε , έναυσμα για συζήτηση και προβληματισμό ώστε να διαμορφωθεί ένα πλαίσιο διεξαγωγής του τουρνουά και κυρίως η συνείδηση που χρειάζεται.
Έτσι που τα παιδιά μας εκτός από νίκες να κερδίζουν και ηθικές αξίες με τις οποίες θα πορευτούν στην ζωή τους.
Για να μη γίνουν με τη συνενοχή μας..
«άλλο ένα τούβλο στον τοίχο»…
στο πληκτρολόγιο ο
Η.Β
(ΗΛΙΑΣ ΒΑΣΣΟΣ)
Και σαν φυσικό επακόλουθο των παραπάνω να θεσπίζουν εξ αρχής αυστηρότατες τιμωρίες για όσους με τις ενέργειές τους έρχονται σε αντίθεση με τις αρχές αυτές.
Γιατί αν εμείς οι μεγάλοι που διοργανώνουμε τα τουρνουά δεν μεριμνούμε μέσα απ’ τις διαδικασίες στις οποίες θα συμμετέχουν τα παιδιά , να αποκομίσουν την σωστή αντίληψη (ευγενική άμιλλα , fair-play, σεβασμός για τους άλλους ,επιδίωξη της νίκης αλλά όχι με κάθε μέσο και σαν αυτοσκοπό), τότε ας μου πει κάποιος γιατί τα διοργανώνουμε.
Και μη μου πείτε ότι όλοι συμφωνούμε σ’αυτά, γιατί η συμφωνία δεν αρκεί αν δεν εκφράζεται στην πράξη με όσα λέμε και κυρίως με όσα κάνουμε.
Για παράδειγμα τι σημαίνει και ποια νοοτροπία προάγει η ενέργεια να αντικατασταθεί μια ομάδα με μια άλλη με την ίδια επωνυμία στα μέσα του τουρνουά ?
Η το να εμφανίζεται ομάδα με 7 & 8 διαφορετικούς ποδοσφαιριστές που σχεδόν πάντα και «όλως τυχαίως» έχουν σωματοδομικά χαρακτηριστικά που για την συγκεκριμένη κατηγορία δημιουργούν αν μη τι άλλο προβληματισμό ?
Ποια η ανάγκη να υπάρχουν παιδιά που να αγωνίζονται σε δύο κατηγορίες ταυτόχρονα ?
Και υπάρχουν και άλλα όπως το θέμα των αντιαθλητικών κτυπημάτων (ευτυχώς είναι λίγα), του καθορισμού των εξ αναβολής παιχνιδιών , της διαδικασίας που εκδικάζονται οι ενστάσεις κλπ.
Είπαμε εξ αρχής ότι μια πρώτη προσέγγιση κάνουμε , έναυσμα για συζήτηση και προβληματισμό ώστε να διαμορφωθεί ένα πλαίσιο διεξαγωγής του τουρνουά και κυρίως η συνείδηση που χρειάζεται.
Έτσι που τα παιδιά μας εκτός από νίκες να κερδίζουν και ηθικές αξίες με τις οποίες θα πορευτούν στην ζωή τους.
Για να μη γίνουν με τη συνενοχή μας..
«άλλο ένα τούβλο στον τοίχο»…
στο πληκτρολόγιο ο
Η.Β
(ΗΛΙΑΣ ΒΑΣΣΟΣ)
